Ενηλικίωση Πολλές Φορές Σημαίνει Απότομη Προσγείωση

Ξυπνάς μια μέρα εκεί, λίγο μετά τα σαράντα και συνειδητοποιείς την ενήλικη καφρίλα.

Συγχωρείστε με  για την λέξη καφρίλα. Δεν είναι, ότι πιο λογοτεχνικό και κομψό. Όμως κάποια πράγματα, όσο κι αν δεν το θέλουμε περιγράφονται με το όνομα τους.

Η ρευστότητα της ειλικρίνειας ο φόβος της αλήθειας καμουφλάρουν τις έννοιες με ωραίες λέξεις.

Με περιγραφές εκλεπτυσμένες ,σε μια συνένοχη υποκρισία. Σε μια κοινωνική ωραιότητα προς τα έξω , σάπια προς τα μέσα. Άνθρωποι προδομένοι από τις ίδιες τις επιδιώξεις τους.Άνθρωποι μόνοι, μέσα στο πλήθος, μέσα στην οικογένεια τους , στην εργασία τους , στη σχέση τους.

Οι σχέσεις φυσικά και διαφοροποιούνται μέσα στην πάροδο του χρόνου. Παλιώνουν πράγματα, παλιώνουν συνήθειες. Το θλιβερό είναι ότι παλιώνουν και τα συναισθήματα. Και η πίστη και τα όνειρα. Πετιούνται με ευκολία, και δεσμοί που ξεκίνησαν με αγάπη και πίστη, προδίδονται, με μεγάλη ευκολία.

Αγχωμένοι για χρήματα, αγχωμένοι για καταξίωση, αγχωμένοι για περισσότερα. Τελειωμό δεν έχει  το θέλω. Τελειωμό δεν έχει και το πρέπει , με αποτέλεσμα να τελειώσει το ζω!

Δίνεις ότι καλύτερο έχεις, κάνεις υπεράνω των δυνάμεων σου προσπάθειες, για ανθρώπους που αγαπάς και σε ανύποπτο χρόνο, συνειδητοποιείς πως είσαι στη ζωή τους τοποθετημένος σε βολικά κουτάκια. Σε έχουν ως ένα σημείο. Διαπιστώνεις πόσο αναλώσιμος είσαι και αναρωτιέσαι πως στην ευχή φάνηκες τόσο ηλίθιος!

Πριν πέντε χρόνια, έπαθα ,το πρώτο σοκ. Διαπίστωσα πως για χρόνια, ζούσα σε έναν δικό μου κόσμο. Του είχα βάλει πολύ χάιδεμα και αισιοδοξία. Πολύ πίστη και αγάπη. Και αμέτρητη αφέλεια, τελικά. Πάρα την προσγείωση, δεν έχασα την αισιοδοξία την πίστη και την αγάπη. Και προχώρησα. Κι εξακολουθώ. Ούτε τώρα τις έχω χάσει. Προστέθηκε όμως κάτι ακόμα που με κάνει να απομονώνομαι, ολοένα και περισσότερο. Προστέθηκε η απογοήτευσή.

Θα ήθελα να είμαι θυμωμένη γιατί ο θυμός κάποια στιγμή ξεθυμαίνει. Η απογοήτευση όμως κολλάει σαν σαράκι , γεννάει καχυποψία και πικρία. Είναι τα  προ στάδια πριν χαθεί η πίστη. Η αισιοδοξία επιμένει  με την αγάπη, να ονειρεύονται πως η πρώτη, νιώθει άδικα προδομένη. Εξάλλου, δεν μπορεί κάποιες λάθος επιλογές, να αρπάζουν  την χαρά μας. Μακάρι να έχουν δίκιο.

Με ρώτησαν  σε μια συνέντευξη, γιατί γράφω παραμύθια και ασχολούμαι με τα παιδιά. Η απάντηση βγήκε αβίαστα.  Γιατί ξεκουράζομαι! Χαίρομαι! Αγαπώ και αγαπιέμαι ανιδιοτελώς! Γιατί ταξιδεύω σε όλα αυτά που έχτισα από μικρό παιδί και με έκαναν όσα είμαι. Όσα ποτέ δε θα μπορέσω να γίνω και ας πέφτει η  σκιά, της απογοήτευσης επάνω μου, όλο και πιο συχνά.

Γιατί τα μικρά παιδιά έχουν ένα εκπληκτικό προτέρημα, ικανότητα, ονομάστε το, όπως θέλετε. Να λένε τα πράγματα με το όνομα τους. Και μη νομίζετε πως λένε πάντα απαλά πράγματα. Μπορεί να ακούσεις την σκληρότερη αλήθεια από ένα παιδί. Όμως η αλήθεια αντιμετωπίζετε . Γιατί ξέρεις με τι έχεις να κάνεις.

Και έτσι νομίζω έχω την μεγάλη τύχη να γυρίζω μέσα στον μυστικό,  μαγικό , μου κήπο με τους ήρωες μου , με τα άλλα παιδιά, να ξαπλώνομαι πάνω σε γρασίδια και θάλασσες , πάνω σε βουνά και σύννεφα και να γελάω με την ενήλικη κοινοτοπία μου και την αδιόρθωτη ανοησία μου, να δίνω την ανάσα μου, σε πνευματικά  και συναισθηματικά ανάπηρους ανθρώπους!

Φυσικά και δεν είμαι τιμητής ή καλύτερη από κάποιους άλλους. Φυσικά είμαι λιγότερο αδικημένη από πολλούς άλλους. Φυσικά και θα συνεχίσω να πορεύομαι σκοντάφτοντας και πέφτοντας. Αλλά θα συνεχίσω, ακόμα κι αν κάποια στιγμή, σηκωθώ ολότελα μόνη. Θα σηκωθώ και θα πετάξω! Και όταν τα μικρά ζητήσουν να γίνουνε μεγάλα , αυτό θα σημαίνει πως κάτι έκανα σωστά . Πως όση τοξικότητα και αρνητισμό βίωσα , βιώνω, πολύ πιθανό να ξανά βιώσω, δεν μπόρεσαν να με αλλοτριώσουν . Δε μπόρεσαν να μου στερήσουν τον μυστικό, μαγικό, μου κήπο. Μόνο που πια ο κήπος θα έχει πόρτα. Δε θα μπορεί να μπαίνει ο οποιοσδήποτε.

Και θα ανοίγει διάπλατα σε όσους φέρνουν ένα λουλούδι μαζί τους. Ας είναι και μαραμένο. Μαζί θα το δυναμώνουμε. Αλλά να έχουν το σθένος και την πίστη. Και ο χαμόγελο, από μέσα προς τα έξω.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά. Γιατί είμαι ήρεμη . Και γιατί είμαι θλιμμένη , που βλέπω αγαπημένους ανθρώπους μου να υποφέρουν, γιατί κάποιοι δεν τους φέρονται αληθινά.

Γιατί βλέπω ενήλικες παιδιά, πληγωμένους να πληγώνουν χειρότερα  από ότι έχουν πληγωθεί. Γιατί έχω δει το καλό, έχω φτάσει μέχρι τον ουρανό και πίσω πάλι, από ωραία  συναισθήματα.  Και ξέρω πως υπάρχουν. Γιατί ξέρω πως δεν θέλει πολύ κόπο η ενήλικη ζωή μας. Θέλει λίγο να σταθούμε, να αφουγκραστούμε , να ακούσουμε, να αγγίξουμε , να αισθανθούμε ,για να ζήσουμε.

Και ξέρετε και κάτι , πιστεύω πως όλοι, έχετε έναν μυστικό μαγικό κήπο. Φροντίστε τον! Η τουλάχιστο, μην καταστρέφεται των άλλων!