Από τη στιγμή που γεννιέται ο άνθρωπος, μια πληθώρα γεγονότων, καταστάσεων και επιλογών καθορίζουν συνεχώς την πορεία και την εξέλιξή του. Άλλοτε τον οδηγούν σε ευχάριστες εμπειρίες, άλλοτε προκαλούν πόνο, θυμό, απογοήτευση… Οι περισσότεροι άνθρωποι αυτό το αποδίδουν στην τύχη.
Λέμε: «Κοίτα τι μου έτυχε!» ή «Τυχερός ήμουν!» ή «Τι ατυχία!» ή «Ευτυχώς!» ή δίνουμε ευχές επικαλούμενοι την τύχη. Τι εννοούμε όμως με αυτή τη λέξη; Μήπως την αναφέρουμε γιατί δεν μπορούμε να εξηγήσουμε αλλιώς τις διάφορες συγκυρίες της ζωής; Γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι επιρρεπείς στις ασθένειες και άλλοι όχι; Γιατί κάποιοι βρίσκονται εν αφθονία υλικών αγαθών και άλλοι τα στερούνται; Και πολλά άλλα ερωτηματικά… 
Πιστεύοντας στην τύχη είναι σαν να αποποιούμαστε την ευθύνη που φέρουμε ως νοήμονες υπάρξεις για τη ζωή όπως έχει διαμορφωθεί. Προσωπικά, δεν πιστεύω στην τυχαιότητα. Έχω την πεποίθηση ότι όλα τα γεγονότα με οδηγούν κάπου, ότι συντελούν στην εκπλήρωση ενός απώτερου προορισμού, αλλιώς δε θα συνέβαιναν σε μένα. Από το πιο «ασήμαντο» γεγονός, ως το πιο «εξαιρετικό» και με απόλυτη συνέπεια και σεβασμό ως προς την ύπαρξή μου. Δεν είναι τυχαίο που γεννήθηκα σε αυτό το σώμα, σε αυτήν την οικογένεια, που έχω αυτούς τους φίλους, αυτή την καθημερινότητα…
Δε θέλω να προσπερνώ τα έργα της ζωής, να τα θεωρώ ως δεδομένα ή τυχαία. Όλα συμβαίνουν για να με διευρύνουν και να με οδηγήσουν κάπου που ούτε μπορώ, ούτε και θέλω να φανταστώ. Εμπιστεύομαι τη ζωή και τα δώρα της. Υπό αυτό το πρίσμα προσπαθώ να δω μια διαφωτιστική χροιά σε κάθε δυσκολία, γιατί νιώθω ότι υπάρχει κάποιος βαθύτερος λόγος πίσω από όλα.
Με αυτή τη λογική, η κάθε σκέψη, σύλληψη και πράξη μου με οδηγεί στην επόμενη και με καθιστά ενεργό, και όχι παθητικό, συμμέτοχο στην πορεία μου, κάτι που πιστεύω ότι με κάνει πιο υπεύθυνη ως άτομο.
