Ανά τους αιώνες, η ομορφιά ήταν ένα στοιχείο στο οποίο ο άνθρωπος έδινε πολύ μεγάλη σημασία. Οι γυναίκες, ακολουθώντας τις επιταγές της εκάστοτε κοινωνίας, υιοθετούσαν πρότυπα ομορφιάς και προσπαθούσαν να τους μοιάσουν ανεξάρτητα από το οικονομικό, σωματικό, ψυχολογικό κόστος.
Στην εποχή της Αναγέννησης, για παράδειγμα, όμορφη θεωρούσαν την εύσωμη γυναίκα, γιατί το πάχος ήταν συνυφασμένο με τον πλούτο. Σήμερα η ομορφιά επιτάσσει λεπτά κορμιά και ανδρόγυνα στυλ.
Υπάρχει όμως άραγε κάποιο αντικειμενικό κριτήριο στην έννοια της ομορφιάς; Ένα κριτήριο με το οποίο, ως οδηγό, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε μια γυναίκα αδιαμφισβήτητα όμορφη;
Πιστεύω πως η ομορφιά δεν έχει σχέση με τη γεωμετρία του σώματος και του προσώπου, ούτε με τις αναλογίες. Ούτε μπορεί να αποκτηθεί με οποιοδήποτε υλικό μέσο. Είναι ένα στοιχείο απόλυτα εσωτερικό. Η ομορφιά της θήλειας φύσης είναι μοναδική και ανεκτίμητη, και αναδεικνύεται όταν αυτή είναι γαλήνια και ισχυρή. Και μία γυναίκα είναι γαλήνια όταν έχει αποκρυσταλλώσει μέσα της το πολύτιμο της φύσης της και όταν τιμά τη θέση που έχει στην κοινωνία. Είναι ισχυρή, όταν δεν υποκύπτει στην επιρρέπεια που έχει έμφυτα προς τις μικρότητες. Όταν μπορεί να κατευνάσει την ένταση που προκαλεί η ενασχόλησή της με την ασημαντότητα. Μόλις βρει τη γαλήνη της, και είναι εύκολο να το κάνει γιατί είναι στην φύση της, τότε όλα υποτάσσονται σε αυτήν!!
Το κάλλος της γυναίκας έγκειται στην δύναμη της αγκαλιάς της, στα παρηγορητικά της λόγια, στην αυτοθυσία που δείχνει όταν γίνεται μάνα, στο ενωτικό της πνεύμα… Για αυτήν την ομορφιά αξίζει να γίνουν πολλοί Τρωικοί πόλεμοι.
Από την άλλη πλευρά, η παροδικότητα της εξωτερικής ομορφιάς δείχνει και τη ματαιότητα της αναζήτησής της. Όταν δε συνοδεύεται από την εσωτερική χάρη, απλά χάνεται…
Πιστεύω πως όλες οι γυναίκες είμαστε κάλλιστες, απλά κανείς δε μας έχει μάθει να εκτιμάμε την ομορφιά με την ορθή της διάσταση…
