Ενόψει των Χριστουγέννων, όπως κάθε χρόνο, οι λέξεις συμπόνια και φιλανθρωπία θα αρχίσουν να αναφέρονται συχνά. Φωτογραφίες από άστεγους ανθρώπους, ταλαιπωρημένους και αποκαρδιωμένους θα κάνουν τον γύρo των μέσων μαζικής ενημέρωσης και δικτύωσης προσπαθώντας να προκαλέσουν συναισθηματικά τον κόσμο, ώστε να βάλει το χέρι στην τσέπη.
Είναι όμως άραγε πραγματικά αυτό φιλανθρωπία; Εάν δώσουμε κάτι υλικό, φαγητό ή λεφτά σε έναν άνθρωπο που το έχει ανάγκη, έχουμε κάνει το χρέος μας ως φιλάνθρωποι; Πόσο φιλάνθρωποι είμαστε όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου και με όλους τους συνανθρώπους μας, που είτε εμφανώς είτε όχι, βρίσκονται σε δυσμενείς καταστάσεις; Τους αγνώστους που περπατάνε δίπλα μας στο πεζοδρόμιο, αυτούς που περιμένουν στην ουρά της τράπεζας ή τους οικείους μας. Πόσο φιλάνθρωπα φερόμαστε στους «δικούς μας» ανθρώπους; Ας αναρωτηθούμε με ειλικρίνεια, πόσο συχνά αφουγκραζόμαστε τι έχει ανάγκη ο άλλος, ώστε να του το προσφέρουμε; Σε έναν άπορο είναι προφανές, στους υπόλοιπους;
Πιστεύω ότι τις περισσότερες φορές το μόνο που χρειάζεται ένας συνάνθρωπός μας είναι ένα χαμόγελο και την αίσθηση ότι κάπου ανήκει, ότι κάποιος τον καταλαβαίνει. Γι’ αυτό προσπαθώ πίσω από οποιαδήποτε κατάσταση, παρεξήγηση, πίσω από οτιδήποτε διαφορετικό, να αφιερώνω λίγο από το χρόνο μου, ώστε να κατανοώ τον συνάνθρωπό μου και να μη βιάζομαι να τον ρίξω στην πυρά, ελαφρά τη καρδία.
Ως φιλανθρωπία θεωρώ οποιαδήποτε αλληλεπίδραση μεταξύ μας, που προάγει το ανθρώπινο γένος. Για μένα φιλάνθρωπος είναι αυτός που δίνει τη σειρά του σε μία έγκυο γυναίκα στο σούπερ μάρκετ, είναι ο διασώστης που ρισκάρει τη ζωή του για να σώσει μία άλλη, είναι η μητέρα που αφοσιώνεται στο μεγάλωμα των παιδιών της. Δε νοείται φιλανθρωπία, χωρίς αυτοθυσία…
Όλοι είμαστε συνοδοιπόροι σ’ αυτό το υπέροχο, αλλά ταυτόχρονα και τόσο απαιτητικό ταξίδι της ζωής. Τα βάρη που κουβαλάμε είναι πολλά, προσαρμοσμένα στην ιδιαίτερη πορεία μας. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να διευκολύνουμε ο ένας τον άλλον…
