Όλοι οι άνθρωποι που υπάρχουμε σε αυτόν τον κόσμο έχουμε ως βάση κάτι κοινό, τη θέληση για ζωή. Με αυτό ως σημείο αναφοράς, συνεχίζουμε να θέλουμε πολλά άλλα πράγματα, υλικά και μη, και να κάνουμε όνειρα έχοντας την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα τα αποκτήσουμε. Αυτό λοιπόν που κρύβεται πίσω από όλα και τα κινητοποιεί, είναι ένα θέλω, μία προσδοκία…
Ο Δεκέμβριος είναι ένας μήνας που εμπεριέχει σε υπερθετικό βαθμό την έννοια της προσδοκίας. Όλοι, μικροί και μεγάλοι, κάνουν τις λίστες τους και περιμένουν με ανυπομονησία να πραγματοποιηθούν όλες τους οι επιθυμίες.
Πόσο σίγουροι είμαστε, όμως, πως αυτά που προσδοκάμε είναι και τα καλύτερα για μας; Μήπως άλλα, (συνθήκες, γεγονότα, άνθρωποι…) που είναι ήδη κοντά μας και που δεν τους δίνουμε σημασία, πληρούν περισσότερο τις δεδομένες ανάγκες μας; Είμαστε βέβαιοι για αυτά που επιθυμούμε, όσο θελκτικά και αν φαίνονται;
Αν πάρουμε ως παράδειγμα τη γέννηση του Χριστού, που είναι και επίκαιρη, θα δούμε πως οι διανοούμενοι και οι απλοί πολίτες της εποχής του, τον περίμεναν να έλθει ως βασιλιάς με στέμμα, ως απελευθερωτής από τους Ρωμαίους, ως επιφανής προφήτης και πολλά άλλα, ανάλογα με τον τρόπο που είχε ερμηνεύσει ο καθένας τις γραφές, κάτι που δε συνέβη.
Μήπως όμως ο Χριστός ήρθε όντως ως βασιλιάς, μόνο που το βασίλειό του δεν ήταν σε αυτόν τον κόσμο; Μήπως ήρθε όντως ως απελευθερωτής, αλλά από τις μικρότητές μας; Μήπως ήρθε όντως ως επιφανής προφήτης, γιατί τα λόγια του είναι αιώνια; Απ’ ό,τι φαίνεται, όλα είναι θέμα ερμηνείας.
Ο Χριστός ήρθε με τον πιο ταπεινό και απλό τρόπο σε αυτή τη ζωή, χωρίς μεγαλεία και θόρυβο, για να μιλήσει στις καρδιές των ανθρώπων και να επιτελέσει με συνέπεια την αποστολή του. Δυστυχώς όμως η παρουσία του παρερμηνεύτηκε λόγω διαφορετικών προσδοκιών…
Μήπως λοιπόν και εμείς παίρνουμε τελικά αυτά που προσδοκούμε, αλλά πρέπει να τα ερμηνεύσουμε ορθά, ώστε να τα εκτιμήσουμε;
