Η λέξη αγάπη αντιστοιχεί σε μία πολύ ιδιαίτερη έννοια. Γι’ αυτήν έχουν γραφτεί τραγούδια, ποιήματα, βιβλία,
θεατρικά και κινηματογραφικά έργα, έχουν γίνει θυσίες, εγκλήματα, πόλεμοι… Είναι αυτό που φέρνει ψυχικά κοντά δύο ανθρώπους και συντελεί στη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους.
Ο Θεός αγάπησε τόσο τον άνθρωπο, ώστε έστειλε τον Υιό του να μας την υπενθυμίσει… Εκείνος με το παράδειγμά του μας έδειξε το πραγματικό νόημα της αγάπης, εμείς όμως το μάθαμε;
Εάν μας το ζητούσαν, θα μπορούσαμε άραγε με ευκολία να δώσουμε έναν ορισμό για αυτή την παγκόσμια, την πανσυμπαντική έννοια; Ο Απ. Παύλος στην Α’ Επιστολή του προς Κορινθίους, υμνεί την αγάπη και τη θεωρεί ως το υπέρτατο όλων, όμως για να την προσδιορίσει αναφέρεται κυρίως στο τι δεν είναι.
Μάλλον η αγάπη δεν προσδιορίζεται με λόγια. Ούτε τη θεωρώ ένα συναίσθημα γιατί αυτά εμπεριέχουν ατέλειες, είναι κατώτερης ποιότητας. Η αγάπη είναι άπειρη όπως η Πηγή της. Όταν αγαπάς, βοηθάς την ύπαρξη να ελευθερωθεί από τις μικρότητες και τις ασθένειές της και την καθοδηγείς να ανυψωθεί. Η αγάπη πιστεύω πως δεν είναι συνώνυμη με το χάιδεμα, την προστασία, την ανοχή, γιατί πηγάζουν από ιδιοτέλεια.
Η αγάπη εκδηλώνεται με πολλές μορφές, ανάλογα με το τι έχει ανάγκη να βιώσει ο άνθρωπος για να προοδεύσει. Εξάλλου ο στόχος είναι κοινός για όλους μας, η πορεία αλλάζει. Η εκδήλωση της αγάπης προϋποθέτει την εφαρμογή όλων των αρχών και αξιών ταυτόχρονα, προϋποθέτει σοφία και συναισθηματική απεμπλοκή ώστε να αναγνωρίσουμε αυτό που είναι το καλύτερο για τον άλλον και να βρούμε τη δύναμη να το πράξουμε, μη υπολογίζοντας οποιοδήποτε προσωπικό κόστος.
Ναι, η αγάπη είναι το υπέρτατο αγαθό γιατί από αυτήν πηγάζουν όλα, εμείς όμως είμαστε άραγε έτοιμοι να την υπηρετήσουμε με αυτοθυσία;
