Την Πρωτοχρονιά πάντα αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που αλλάζει κατά τη διάρκεια αυτού του βιαστικού, τελευταίου δευτερολέπτου, το οποίο φεύγοντας παίρνει μαζί του και τον παλιό χρόνο. Γιατί χαιρόμαστε τόσο που έχουν περάσει δώδεκα ολόκληροι μήνες από τη ζωή μας; Για ποιο πράγμα είμαστε τόσο ενθουσιασμένοι, ώστε να μετράμε με πάθος τους αριθμούς αντίστροφα και να τσουγκρίζουμε με θόρυβο τα ποτήρια μας; Από πού αντλούμε την αισιοδοξία μας;
Με το τέλος του χρόνου νιώθουμε σαν να έχει κλείσει ένας κύκλος, με τις αγωνίες, τις στενοχώριες, τις χαρές και τις προκλήσεις που έφερε στη ζωή μας. Είναι κάτι πεπερασμένο, δεδομένο που δε μπορεί πια να αλλάξει. Η νέα χρονιά εμπεριέχει την ελπίδα του μη πεπραγμένου. Εντάξει, κάναμε λάθη, δεν πετύχαμε τους στόχους μας,… δεν πειράζει, μας δίνεται ακόμα μία ευκαιρία να τα καταφέρουμε.
Η ελπίδα είναι το σημείο αναφοράς κάθε πόθου. Ελπίζουμε για τη λύση μια κατάστασης, για την αλλαγή μια συνθήκης, για την εξυγίανση, για την ανανέωση… Ο καθένας μας ελπίζει για κάτι και αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να λειτουργήσει ως κινητήριος δύναμη και να φωτίσει τις καρδιές μας.
Η έλευση της νέας χρονιάς ενδυναμώνει αυτήν την ελπίδα. Μας ωθεί να ξεκινήσουμε από την αρχή, να προσπαθήσουμε περισσότερο, να διαγράψουμε όσα δε μας κάνουν ιδιαίτερα περήφανους. Είναι επίσης και μία πίεση από τη φύση να βιαστούμε, να επιταχύνουμε, να εντείνουμε τις προσπάθειές μας, βλέποντας την ευκολία με την οποία ρέει ο χρόνος. Είναι η στιγμή να θέσουμε νέους στόχους και να υποσχεθούμε με αυτοπεποίθηση ότι θα τους πετύχουμε.
Υπάρχουν εκατοντάδες έθιμα, ανά τον κόσμο, που προσπαθούν να προβλέψουν την έκβαση του ερχόμενου έτους. Προσωπικά προτιμώ να μη γνωρίζω τι θα γίνει στο μέλλον. Προτιμώ να υποδεχθώ τη νέα χρονιά γεμάτη ελπίδα χωρίς προκαταλήψεις…
Ό,τι κι αν μας φέρει λοιπόν αυτή η νέα χρονιά, ας διαφυλάξουμε αυτήν την ελπίδα είναι το πιο πολύτιμο εφόδιό μας στη ζωή!!
