Της Νύχτας Τα Καμώματα Είναι Οι Σιωπές Της Ημέρας
Πάντα αναρωτιόμουν τι ιστορίες ακούνε, οι άνθρωποι πίσω, απο το μπαρ . Η νύχτα πόσο αποκαλυπτική, μπορεί να γίνει, σε έναν μπάρμαν η μια μπαργούμαν, μέσα απο τις συμπεριφορές των θαμώνων τους , και τις μικρές ή μεγάλες εξομολογήσεις τους, στον άνθρωπο που θα στάξει αλκόολ στο ποτήρι τους και ίσως και μια δόση κατανόησης που δεν μπορούν, να βρούν πουθενά αλλού. Ακόμα και όταν σωπαίνει ο μπάρμαν, πιστέυω οτι ακούει και βλέπει τα πάντα μέσα στο μαγαζί του.
Δυό φορές την εβδομάδα λοιπόν ο Φρίξος ο Εξομολόγος, φίλος μου μπάρμαν και ποιητής της νύχτας, θα μας λέει μια ιστορία του μπαρ και των ανθρώπων του.
Φωτεινή Κατσάλη / Αρχισυνταξία
ΤΑ ΆΔΕΙΑ ΣΚΑΜΠΟ
Βρισκόμαστε στην Αθήνα,το 2002 , όπου έχω μετακομίσει για να παρακολουθήσω κάτι σεμινάρια. Αφού τακτοποιήθηκα, με παίρνει τηλέφωνο ένας φίλος και μου λέεί ότι στο Rover Bar επί της Πατησίων ψάχνουν προσωπικό. Τελειώνουμε τα διαδικαστικά και το ίδιο κιόλας βράδυ, πιάνω δουλειά.
Το κέντρο της Αθήνας-από μια άλλη εποχή-μαγευτικό.Το μαγαζί είναι ένας προσεγμένος χώρος, κλασσικό μπαρ με σεβασμό στους πελάτες του. Το ρόλόι στον τοιχο πίσω μου δείχνει έντεκα, ακριβώς και στο κατάστημα το μόνο άδειο σημείο είναι δύο σκαμπό στο μπαρ. Σκέφτομαι, ενδόμυχα ,πως θα ηταν ωραίο να μπούν και να καθήσουν δυο όμορφες γυναίκες.. Αλλά που τέτοια τυχη! Κανένας περίεργος ,θα μου έρθει και θα θέλει να εξομολογηθεί τον καημό του ή την ανοησία του . Χαμογελάω με τις σιωπηλές σκέψεις μου, ενώ ετοιμαζω ενα Vesper dry Martini για τον τύπο απεναντί μου . Ο οποίος μου έδωσε σαφείς , οδηγίες πως το θέλει κυριολεκτικά αλλά James Bond!
Μου είπε με ενθουσιαμό και την ιστορια του συγκεκριμένου Κοκτέιλ. Ηξερα να το φτιάχνω αλλά όχι την ιστορία του .Μου είπε λοιπόν ο κινηματογραφόφιλος πελάτης μου.
-Φίλε πρέπει να γνωρίζεις και την ιστορία των ποτών που φτιάχνεις. Το Vesper είναι παραλλαγή του Dry Martini η οποία λέγεται πως δημιουργήθηκε απο τον Gilberto Preti του Dukes Hotel στο Λονδίνο ως ένα ποτό που θα πρόσφερε στον συγγραφέα Ian Fleming. Το ποτό άρεσε τόσο πολύ στον συγγραφέα που αποφάσισε να το εντάξη στην πρώτη του νουβέλα για τον James Bond, Casino Royal η οποία κυκλοφόρησε το 1953. Στο 7ο κεφάλαιο του βιβλίου ο Bond εξηγεί σε εναν Bartender, πως ακριβώς θέλει να είναι το ποτό του.
Σερβιρισμένο σε ένα ποτήρι σαμπάνιας τυπου goblet. Να περιέχει 3 μεζούρες Gordons μια βότκα και μισή μεζούρα kina Lillet (το οποίο σήμερα ονομάζεται ) Lillet Blanc. Χτυπησέ το πολύ καλά στο shaker μέχρι να παγώσει αρκετά και απο πανω ρίξε μια μεγάλη φλούδα απο λεμόνι.. Οταν λοιπόν ο διάσημος πράκτορας γνωριζει μια ομορφη συναδελφό του, την Vesper Lynd (το όνομα της σημαίνει δειλινό ) ο Bond ρωτάει αν του επιτρέπει να δώσει το ονομά της, στο αγαπημένο του Martini..
-Καταλαβες φίλε μου γιατί ο μπαγάσας, έριχνε όλες τις όμορφες γυναίκες;
Γελάμε και καθώς δοκιμάζει το Martini του κλείνει τα μάτια με ευχαρίστηση. Ποιός ξέρει, ίσως να ονειρέυεται πως βρίσκεται στο Λονδινο και όχι στο κέντρο της Αθήνας και απέναντι του δεν έχει εμένα αλλα την όμορφη πράκτορα. Απο ότι φαίνεται πέτυχα το ποτό του.
Τα δυο σκαμπό παραμένουν άδεια και εγώ ξανά ελπίζω να πιαστούν ιδανικά , απο δυο όμορφες γυναίκες και ας μην είναι κινηματογραφικής ομορφιάς!
Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ένας άντρας γύρω στα σαράντα .Ο “ταξιθέτης” μας του δείχνει τα 2 άδεια σκαμπό στο μπαρ και ο άντρας , έρχεται ευχαριστημένος, πρός το μέρος μου. Την ξερω την μοίρα μου! Ελπίδα καμιά!
-Καλησπέρα νεαρέ.
-Καλησπέρα σας. Πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;
-Καταρχήν θα χρειαστώ και το δεύτερο σκαμπό για την γυναίκα μου.
-Κανένα πρόβλημα.Θα περιμένουμε και την κυρία σας για να παραγγείλετε;
-Όχι. Είμαστε έτοιμοι. Ένα μπουκάλι άσπρο άλογο. Ομολογώ ότι η λέξη “είμαστε”μου έκανε εντύπωση αλλά δεν έδωσα μεγάλη σημασία. Εξάλλου πριν λίγα λεπτά σέρβιρα στον James Bond! Ο οποιός ακόμα απολάμβανε το Vesper Martini του με μισόκλειστα μάτια.
Αφού σέρβιρα στον νεοφερμένο πελάτη μου, με απολυτη φυσικότητα μου ζήτησε ένα ακόμα χαμηλό ποτήρι για τη γυναίκα του ,που ακόμα όμως δεν είχε εμφανιστεί. Έκανα ότι μου ζήτησε. Ο άντρας ,σέρβιρε ένα ποτό στην ,άδεια θέση και απέναντί του ,τοποθέτησε προσεκτικά ,μια φωτογραφία μιας εντυπωσιακά, όμορφης κοπέλας Λόγω απειρίας γέλασα αμήχανα.
-Ερχόμασταν εδώ συχνά,όταν είμασταν στην ηλικία σου μικρέ. Σαν σήμερα θα είχαμε επέτειο γνωριμίας και θα γιορτάζαμε. Μου ειπε ο άντρας κοιταζοντας μελαγχολικά την φωτογραφία.
-Και τι έγινε; Τον ρώτησα με περιέργεια που δεν φρόντισα να κρύψω.
-Απλώς χαθήκαμε.Έφυγα για σπουδές στο εξωτερικό,παρατήσαμε τη σχέση μας. Δεν ξέρω που θα είχαμε καταλήξει αν προσπαθούσαμε.
-Γιατί δεν την παίρνετε ένα τηλέφωνο; Μόνο έτσι θα μάθετε.
-Ντρέπομαι. Ίσως να έχει τώρα τη δική της οικογένεια,ίσως να μη μου απαντήσει καν.
-Στη θέση σας θα έπαιρνα τώρα κιόλας. Ο άντρας με κοιτάζει για μερικά δευετερόλεπτα και έπειτα απότομα σηκώνεται και βγαίνει έξω με το τηλέφωνο στο χέρι. Μετά από δέκα λεπτά γύρισε μέσα, με πλήρωσε και μου άφησε ένα γενναίο φιλοδώρημα.
-Ευχαριστώ μικρέ.
-Εγώ σας ευχαριστώ πολύ αγαπητέ. Τον βλέπω να απομακρύνεται και αναρωτιεμαι…Ποιος ξέρει… Ίσως να έδωσαν ένα ακόμα ραντεβού. Ίσως να συνέχισαν από εκεί που έμειναν. Ίσως να μην έγινε και τίποτα απολύτως. Ποιός ξέρει;
Έυχομαι μόνο να εχει καλύτερη τύχη απο τον James και την μοιραία πράκτορα ,που στο τέλος τον προδίδει και ελπίζω πως η δική του ιστορία , να μην τελείωσε, με την έκφραση που τελείωνει το βιβλίο : The bitch is dead now..
Συνεχιζεται…
Φρίξος ο Εξομολόγος
