Πάντα αναρωτιόμουν τι ιστορίες ακούνε, οι άνθρωποι πίσω, απο το μπαρ . Η νύχτα πόσο αποκαλυπτική, μπορεί να γίνει, σε έναν μπάρμαν η μια μπαργούμαν, μέσα απο τις συμπεριφορές των θαμώνων τους , και τις μικρές ή μεγάλες εξομολογήσεις τους, στον άνθρωπο που θα στάξει αλκοόλ στο ποτήρι τους και ίσως και μια δόση κατανόησης που δεν μπορούν, να βρούνε πουθενά αλλού. Ακόμα και όταν σωπαίνει ο μπάρμαν, πιστεύω ότι ακούει και βλέπει τα πάντα μέσα στο μαγαζί του.
Δυό φορές την εβδομάδα λοιπόν ο Φρίξος ο Εξομολόγος, φίλος μου μπάρμαν και ποιητής της νύχτας, θα μας λέει μια ιστορία του μπαρ και των ανθρώπων του.
Φωτεινή Κατσάλη / Αρχισυνταξία
Ο Έρωτας Μεθάει
Όπως είναι φυσικό η Νικολέττα δεν εμφανίστηκε την επόμενη μέρα. Εγώ δεν είχα το τηλέφωνό της και το δικό μου της το έγραψα πρόχειρα πάνω στο πακέτο απ’ τα τσιγάρα που της έδωσα και ήταν πολύ πιθανό να το είχε πετάξει. Από το λίγο που μιλήσαμε ήξερα ότι σπούδαζε στην Αρχιτεκτονική στο πανεπιστήμιο και ότι έκανε την ίδια δουλειά με εμένα.
Δούλευε σερβιτόρα στο φουαγιέ των Village Cinemas στο Μediterranean Cosmos. Φτάνοντας η Πέμπτη μας περίμενε δύσκολη βάρδια στη δουλειά. Ο φόρτος ήταν μεγάλος λόγω των χειμερινών ορκωμοσιών. Τελειώσαμε εκείνη την βάρδια με μεγάλη επιτυχία. Σαν να ήθελα να ευχαριστήσω τον εαυτό μου, ξαναμπήκα στο μπαρ και μου ετοίμασα ένα “old fashioned”. Το ετοίμασα με τον παραδοσιακό τρόπο και με την αρχαιότερη συνταγή. Το συγκεκριμένο κοκτέιλ είναι ότι πρέπει για να σε ζεστάνει ένα παγωμένο απόγευμα, αλλά αν ακολουθήσει δεύτερο και τρίτο το μυαλό αφήνεται στα θέλω της καρδιάς. Απόψε θα πήγαινα σινεμά! Θα ρίσκαρα μισό βδομαδιάτικο μόνο και μόνο για να βεβαιωθώ ότι θα είναι εκεί ή όχι. Θα πήγαινα μόνος; Αποκλείεται! Ούτως ή άλλως δεν οδηγούσα και δεν υπήρχε μεταφορικό μέσο. Στο μυαλό μου ήρθε ο κολλητός μου. Ο φύλακας άγγελός μου, ο Δαμιανός. (Για αυτόν θα μιλήσουμε σε άλλη “ιστορία του μπαρ και της νύχτας”. -Νταμ, μη με ρωτήσεις τίποτε, σε μισή ώρα κέντρο.
-Ε,ε,ε… -Μην με ρωτάς σου λέω, βενζίνες, εισιτήρια, ποτά δικά μου, έλα και θα δεις! -Τουτ,τουτ,τουτ… Όντως, σε μισή ώρα φτάναμε στο Cosmos. Μέσα στο αυτοκίνητο, ένα Opel corsa 15ετίας του εξήγησα τα καθέκαστα.
-Και τι ταινία θα δούμε;
-Όποια παίζει, τι σε νοιάζει; Φτάνουμε ξεκαρδισμένοι στα γέλια και κατευθυνόμαστε στο γκισέ.
-Δύο εισιτήρια για την “gold class”.
-Για ποια ταινία κύριε;
-Ποια παίζει; Ο ταμίας με κοίταξε με καχυποψία.
-Το “Άδοξοι Μπάσταρδοι”. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έγραφαν έτσι τον τίτλο, σίγουρα δεν θα το μάθαινα απόψε. Φτάσαμε στο τραπέζι μας με την βοήθεια του μετρ και μπουμ!!! Η πιο ωραία στιγμή της ημέρας. Ήταν εκεί! Κοντοστάθηκε όταν ήρθε στο τραπέζι μας αλλά μας καλησπέρισε μ ‘ένα καταπληκτικό χαμόγελο που ήλπιζα να είναι αληθινό.
-Καλησπέρα σας!
-Καλησπέρα!
-Πως κι από εδώ;
-Ήρθαμε για ταινία, είπε ο Δαμιανός. Το πως κρατήθηκα να μην γελάσω είναι άλλη ιστορία.
-Τι να σας φέρω;
-Ένα old fashioned, είπα εγώ παίρνοντας το ύφος του Πάμπλο Νερούδα όταν έγραφε “ότι θέλει να της κάνει αυτό που κάνει η άνοιξη στις κερασιές”.
-Κι εγώ,διέκοψε τα διασταυρωμένα βλέμματά μας ο Δαμιανός. Έφυγε για να δώσει την παραγγελία στο μπαρ και μας επανάφερε στην πραγματικότητα ο ταξιθέτης.
-Κύριοι, η ταινία σας αρχίζει.
-Θα έρθουμε σε λίγο, του απάντησα κοφτά. Η Νικολέττα μας έφερε τα ποτά και ο Δαμιανός παίζοντας τέλεια τον ρόλο του μας ανακοίνωσε ότι πάει να χαζέψει τις βιτρίνες. Συζητώντας, έμαθα πολλά πράγματα για την ζωή της κι αυτή για την δικιά μου ανάμεσα σε διακοπές, μία από τον υπεύθυνο του φουαγιέ γιατί καθήμενη αρκετή ώρα μαζί μου σταμάτησε να ελέγχει το πόστο της και μία από τον ταξιθέτη ότι η ταινία μας είχε αρχίσει και πως αν δεν πηγαίναμε τώρα, θα μας επιτρεπόταν η είσοδος μετά το πέρας του διαλείμματος. Εν τέλει δεν είδαμε την ταινία, εγώ ήπια άλλο ένα ποτό και ο Δαμιανός συνέχισε την βόλτα του, ολομόναχος, κοιτάζοντας τις βιτρίνες του Cosmos.
Όταν φύγαμε μου έδωσε υπόσχεση ότι θα με έπαιρνε στο τηλέφωνο όταν σχολούσε κι έφτανε στο σπίτι της. Δυστυχώς δεν κράτησε την υπόσχεσή της για δεύτερη φορά. Κι εγώ δεν κράτησα τον ίδιο αριθμό γιατί μετά από δυο μήνες άλλαξα μαζί του και την συσκευή μου.
Ποιος ξέρει τι θα γινόταν αν… Ποιος ξέρει… Ίσως για αυτό όπως μου είπε κι ένας αγαπημένος μου πελάτης (και πλέον πολύ καλός φίλος) όταν με πρώτο είδε να δουλεύω:
“Οι κινήσεις σου Φρίξο, μοιάζουν με χειραψίες λησμονιάς, με αγγίγματα ενός νεανικού, ανείπωτα τρυφερού και ανεκπλήρωτου έρωτα, με χειρονομίες από εκείνες που έφτιαξαν το σύμπαν…” *old fashioned 50 ml μπέρμπον ουίσκι σχετικά γλυκό 5-6 σταγόνες ανγκοστούρα μπίτερς 2 κ.γ. καστανή ζάχαρη Ανακατεύουμε και βάζουμε φωτιά στο ποτήρι, σβήνουμε με σόδα και προσθέτουμε 2,3 μεγάλα παγάκια. Τέλος, διακοσμούμε με μια φλούδα πορτοκάλι αφού την έχουμε κάψει τόσο ώστε να τρέξουν 2 σταγόνες από έλαια πορτοκαλιού.
Φρίξος Ο Εξομολογητής
