Επίσκεψη Του Οικουμενικού Πατριάρχη Κ.Κ Βαρθολομαίου Στο Κάστρο Του Γεντί Κουλέ στη Θεσσαλονίκη

Στο πλαίσιο της επίσκεψης στη Θεσσαλονίκη Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κ.Κ Βαρθολομαίος επισκέφθηκε την ακρόπολη της Θεσσαλονίκης το Κάστρο του Γεντί Κουλέ και ξεναγήθηκε από τον Προϊστάμενο αρχαιοτήτων της πόλης Κ.Γιώργο Σκιαδαρέση. Άκουσε με μεγάλο ενδιαφέρον την ιστορία και τη σημαντικότητα του κάστρου και στη συνέχεια,ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κ.Κ Βαρθολομαίος εγκαινίασε το μεσημέρι το παρεκκλήσι του Αγίου Ελευθερίου στο κάστρο του Γεντί Κουλέ πρώην φυλακές.

Στη συνέχεια δόθηκε ομιλία στον προαύλιο χώρο του κάστρου όπου Ο Οικουμενικός Πατριάρχης εξέφρασε την ευχαρίστηση και την ευγνωμοσύνη του για τους φορείς που φρόντισαν, τόσο το παρεκκλήσι όσο και το ιστορικό κάστρο. Ο Κ. Σκιαδαρέσης ευχαρίστησε φανερά συγκινημένος τον Κ.Κ. Βαρθολομαίο στο τέλος της ομιλίας του.

Ποια είναι όμως η ιστορία του Κάστρου αλλά και πως δημιουργήθηκε το παρεκκλήσι του Αγίου Ελευθερίου;

Το Επταπύργιο της Θεσσαλονίκης -ένας ιστορικός αρχαιολογικός χώρος της πόλης- είναι συνυφασμένο με τη λειτουργία του για εκατό περίπου χρόνια (1890-1989) ως φυλακή.
Χιλιάδες Ελλήνων έζησαν στα κτίρια της αυλής, υπέφεραν, βασανίστηκαν. Ιδιαίτερα τις παλαιότερες εποχές, οι συνθήκες διαβίωσης ήταν δύσκολες.

Στο προαύλιο υπάρχει ο ναός του αγίου Ελευθερίου.
Ας μάθουμε την ιστορία και τον κτήτορά του.Μεταξύ των τροφίμων της φυλακής, την περίοδο 1917-1918, ήταν και ο ιερομόναχος Μελχισεδέκ Μακρής από τα Δουμπιά της Χαλκιδικής. Είχε καταδικαστεί σε ισόβια δεσμά από το έκτακτο στρατοδικείο της Χαλκιδικής -τον Μάιο του 1917- ως φιλοβασιλικός, καθώς συμμετείχε στα Κονδυλικά”.

Μέσα από το κελί του γράφει σε μια επιστολή του προς τη μονή Βατοπαιδίου τα εξής :
“Σήμερον ευρίσκομαι εν τη φυλακή του Γεντί Κουλέ υπό βαρύτατης κατηγορίας εντούτοις όμως ο θείος ζήλος μου ουδαμώς εμειώθη, αλλά του εναντίον εγιγαντώθη διότι έβλεπαν 600 χριστιανούς καταδίκους να στερούνται εντελώς εκκλησίας μηδαμώθεν άλλοθεν να αναμένουσιν παρηγορίαν παρά μόνον υπό τη μητρός ημών εκκλησίας. Την ελπίδαν αυτήν την εκπηγάζουσαν εκ της θρησκείας. Έφθασα λοιπόν εις την σκέψην ότι είναι μεγάλη ανάγκη να ιδρυθεί πάσης θυσίας εν τη φυλακή εκκλησία. Όντως δι’ εράνων κατόρθωσα να ανεγείρω εκ βάθρων εκκλησίαν -τη εγκρίσεις της σεβαστής ημών κυβερνήσεως- επί ονόματι του Αγίου Ελευθερίου.
Και κατά τας αγίας ημέρας των Παθών του Κυρίου (1918) εκκλησιάσθησαν άπαντες οι κρατούμενοι…και τους μετάλαβα των θείων και αρα σχράντων μυστηρίων. Φαντασθείτε 600 κατάδικοι αναζωογονηθέντες υπό του πυρός της θρησκείας, αντλήσαντες εκ της μητρός εκκλησίας μεγίστην παραμυθίαν ήτις είναι η άγκυωτηρίας δια τους κρατουμένους θεωρούμενους απόκληρους της κοινωνίας…”