Ένας Πιανίστας Τραγουδάει Στον Δρόμο Παίζοντας Κιθάρα
Πλατεία Αριστοτέλους, 7.30 απόγευμα. Είμαι με τις κόρες μου στη στολισμένη για τα Χριστούγεννα πλατεία και θαυμάζουμε το μεγάλο καρουζέλ. Κάνει κρύο. Και ξαφνικά μια φωνή , βραχνή φωνή με εκείνο το σπάνιο ηχόχρωμα, ζεσταίνει τον χειμώνα έξω, μέσα μου. Το καρουζελ γυρίζει και είναι σαν να ζωντανεύει , και τα αλογάκια έτοιμα να καλπάσουν ελεύθερα…
Παίρνω το βλέμμα μου από το καρουζελ και προσπαθώ να εντοπίσω από που έρχεται η φωνή. Λίγα μέτρα πιο εκεί , αντικρίζω έναν νεαρό άντρα να τραγουδάει παίζοντας την κιθάρα του. Φυσικά τραβάω βίντεο. Συνεχίζει. Και όσο ακούω αυτή τη φωνή ταξιδεύω, νιώθω, θυμάμαι. Σπάνια ακούς φωνές, σαν τη δική του. Λυπάμαι μόνο γιατί η ηχογράφηση τον αδικεί.Έχει πολύ περιττό θόρυβο ολόγυρα. Στο τέλος του τραγουδιού του, τον ρωτάω πως λέγεται. Μου μιλάει αγγλικά. Δεν γνωρίζει Ελληνικά αν και μίσος είναι Έλληνας.
Μισός Έλληνας μισός Γεωργιανός και τον λένε Ακάκιο! Μου λέει πως είναι πιανίστας , και πλέον και τραγουδιστής του δρόμου. Πιο εκεί στέκεται, η νεαρή γυναίκα του και τραβάει κι εκείνη βίντεο. Μιλάμε. Εκείνη είναι χορεύτρια. Τι σημασία έχει, αν ο Ακάκιος μιλάει η όχι Ελληνικά. Τι σημασία έχει, από που είναι, ή αν μιλάει καλά αγγλικά. Εκείνος μιλάει, κατευθείαν στην ψυχή με την μουσική και τη φωνή του. Τον ρωτάω, αν μου επιτρέπει να ανεβάσω, το βίντεο στο site μου. Κοκκινίζει χαμηλώνει το βλέμμα του και σχεδόν ψιθυριστά μου λέει, ..If you want .. iam ok… Του λέω ευχαριστώ και ρίχνω τον οβολό μου, στην ανοιχτή θήκη της κιθάρας του. Σκέφτομαι πως αυτή η θήκη είναι γεμάτη όνειρα που κανένα κέρμα δεν φτάνει να εκπληρώσει! Φεύγοντας, ακούω πίσω μου να τραγουδάει, ένα άλλο τραγούδι, με αυτή την επίμονη βραχνάδα, του υπέροχου ταλέντου του! Μη με ρωτήσετε σε ποια χώρα. Μια βραχνή φωνή ζεσταίνει τον χειμώνα κάπου, κάποτε σε μια πλατεία…
