Δεν Θυμάμαι Αν Υπήρξα Παιδί
Τα βράδια δεν κοιμάμαι. Δεν θυμάμαι από πότε έχω να κοιμηθώ. Βλέπεις φρόντισες από πολύ νωρίς να μου κλέψεις τα όνειρα και να τα αντικαταστήσεις με εφιάλτες.
Είσαι εσύ που σε εμπιστεύτηκα. Που η παιδική μου αθωότητα δεν μπορούσε να με προστατέψει από τις νοσηρές σου πράξεις. Μα πως θα μπορούσε ένα παιδί να σκεφτεί τόσο βρώμικα και απάνθρωπα; Πως θα μπορούσε ένα παιδί να διαφύγει από τα χέρια, ενός απάνθρωπου, σαδιστή ,όταν ακόμα και οι ίδιοι οι γονείς του, δεν μπορέσαν να υποψιαστούν το παραμικρό.
Είσαι εσύ που έμπαινες μέσα στο σπίτι μου και στο παιδικό μου δωμάτιο, ως συγγενής ή ως φίλος και έβγαζες πάνω στο εύθραυστο κορμάκι και στην απάτητη σαν το καθαρό, χιόνι ψυχή μου, όλη την διαστροφή και την σαπίλα σου.
Είσαι εσύ που με προσέγγιζες με ευγένεια και δήθεν αθώο ενδιαφέρον , με έβαζες στο σπίτι σου , μου έδινες αλκοόλ και ουσίες για να μπορέσεις χωρίς καμία αντίσταση, να βγάλεις όλη σου, την ανωμαλία επάνω μου.
Μου μίλαγες χαμηλόφωνα ,με εκείνο το γλυκό χαμόγελο, πού από πίσω του κρύβονταν ότι πιο δηλητηριώδες και άρρωστο. Με χειραγωγούσες κάνοντας με, να πιστέψω πως δεν είναι κακό να με αγγίζεις σε σημεία που κανείς, άλλος δεν με είχε ξανά αγγίξει με αυτόν τρόπο. Με έκανες να πιστέψω πως ο ανείπωτος πόνος, που ένιωθα, κάθε φορά που με βίαζες και σκότωνες κομμάτι ,κομμάτι ,την ψυχή μου και την αθωότητα μου απλά μου άξιζε.
Με τρομοκρατούσες με το χαμόγελο να καλύπτει την φρικτή σου όψη και πάντα καθησυχάζοντας με , πως αν δεν πω τίποτα σε κανέναν, θα είμαι καλά! Και πως κανένας δε θα πάθει κακό. Ειδικά οι γονείς μου, γιατί αν το μάθαιναν, θα έπαυαν να με αγαπούν! Σε μισώ γιατί χρησιμοποιώντας την αγάπη, με εκβίαζες και με έκανες έρμαιο των ορέξεων σου. Με έκανες να πιστέψω, πως ότι μου έκανες, γινόταν με την θέληση μου.
Και εγώ ΦΟΒΟΜΟΥΝ! Και εγώ ξυπνούσα τα βράδια ουρλιάζοντας κατουρημένος επάνω μου με τον πυρετό να με καίει, νιώθοντας πόνο και απελπισία. Και δεν ήξερα πώς, να τα ονομάσω όλα αυτά. Πώς να τα περιγράψω; Και ξαφνικά τα παιδικά, παιχνίδια μου, δεν μου έδιναν καμία ευχαρίστηση και παρηγοριά. Δεν είχα πια την αθωότητα των παιδιών της ηλικίας μου. Αναρωτιόμουν συχνά αν συνέβαινε το ίδιο και σε κάποιον από τους φίλους μου . Και αυτή η σκέψη , όχι δεν με παρηγορούσε. Με άγχωνε και με τρόμαζε ακόμα περισσότερο. Και μόλις με αγκάλιαζε ο πατέρας μου ένιωθα να παγώνω και να θέλω να ουρλιάξω με όλη μου την δύναμη για να σωθώ, όπως από το δικό σου αρρωστημένο αγκάλιασμα. Και με έκανες να τον αποστρέφομαι ,που μόνο με αγαπούσε, γιατί απλά ήταν άντρας όπως εσύ.
Και όταν η μάνα μου με αγωνία με ρωτούσε αν μου συμβαίνει κάτι, εγώ χωνόμουνα στην αγκαλιά της και έκλαιγα από ΦΟΒΟ. Και σιωπούσα.
Και τα χρονιά περνούσαν και ο φόβος μου, έγινε ντροπή. Κα η δυστυχία ακόμα μεγαλύτερη. Γιατί πια καταλάβαινα τι ακριβώς μου έκανες. Καταλάβαινα την άνανδρη, λεηλασία της γαλήνης και της ευτυχίας μου.
Γιατί προσπαθούσα να ξεκαθαρίσω μέσα μου τι είμαι, πως συνεχίζω. Φόρεσα κατάσαρκα την μοναξιά και την θλίψη μου και όλοι με είχαν, για περίεργο. Και εκεί στην εφηβεία μου η σεξουαλικότητα μου, μπερδεύτηκε εντελώς.
Με φωνάζαν αδερφή και ανώμαλο. Και άλλη παρενόχληση και άλλη χυδαιότητα. Και δεν άντεξα άλλο. Μίλησα στους γονείς μου.
Σοκαρίστηκαν. Και αλλάξαν απέναντι μου . Δεν με πίστεψαν. Το θεώρησαν δικαιολογία για να κρύψω την ομοφυλοφιλία μου.
Όμως μάντεψε… Ακόμα και έτσι δεν είχες κανένα δικαίωμα, να με βιάζεις ξανά και ξανά , σέρνοντας το βρωμερό κορμί σου, επάνω μου. Δεν είχες κανένα δικαίωμα να μου στερήσεις την αθωότητα μου και την πίστη μου, στους ανθρώπους. Δεν είχες κανένα δικαίωμα να εκχυδαΐσεις τον έρωτα και την αγκαλιά.
Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να ανακαλύψω τον έρωτα και το σεξ μόνος μου, με την θέληση μου , χωρίς βία , χωρίς, ενοχές, χωρίς πόνο και αιμορραγικούς τραυματισμούς..
Ακόμα και σήμερα στην ενήλικη ζωή μου παθαίνω κρίσεις πανικού. Τινάζομαι τα βράδια και δεν ξανά κοιμάμαι. Η μνήμη μου έχει κενά… Όμως το βαθύτερο ασυνείδητο θυμάται..
Ακόμα και τώρα αν νιώσω την ανάσα κάποιου ,κοντά μου παγώνω από τον φόβο μου… Ακούω τα λαχανιασμένα βογγητά σου και τα χυδαία σου λόγια.
Ακόμα και τώρα είμαι εκείνο το φοβισμένο παΐδι, που εξαιτίας σου, μισούσε το σώμα του, αποστρέφονταν το άγγιγμα , ένιωθε πως είναι κακό και δε μπορούσε να πει σε κανέναν τίποτα. Μέχρι σήμερα αυτοτιμωρούμαι, για όλα όσα, δεν επέλεξα να μου συμβούν. Αυτοτιμωρούμαι, για την δική σου αρρωστημένη, συμπεριφορά. Για τα δικά σου εγκλήματα.
Γιατί αν δεν είναι το πιο απεχθές έγκλημα, η κακοποίηση ενός παιδιού, τότε τι είναι;
Και όμως ζήτησα βοήθεια. Ώρες ψυχοθεραπείας για να καταλάβω μόνο πως δεν έφταιγα εγώ . Εγώ είμαι το θύμα. Αυτό να πεις στους δικηγόρους σου και σε όσους ήξεραν και σε κάλυπταν. Και είστε όλοι συνένοχοι! ΟΛΟΙ!
Και με ξανά έπιασε πανικός στη σκέψη, πως είσαι ελεύθερος ,εκεί έξω, ατιμώρητος, για να δημιουργήσεις και αλλά θύματα. Για να καταστρέψεις και άλλες ζωές. Για να γίνεις, ξανά και ξανά ο ίδιος ζοφερός εφιάλτης, επάνω από παιδικά ,προσκέφαλα, που μόνο να ονειρεύονται χαρούμενα, τους πρέπει.
Για αυτό βρήκα την δύναμη να σε ξεσκεπάσω. Να σε καταγγείλω μήπως και έτσι σωθεί κάποιο άλλο παιδί. Μήπως καταφέρω να σπάσω την αλυσίδα του τρόμου.
Να μη φοβηθεί άλλο παιδί, όπως εγώ για την δική του ασφάλειά και των άλλων. Για να μην εμφανίσει άλλο παιδί ,δυσκολίες προσαρμογής στην καθημερινότητα του και προβλήματα συμπεριφοράς. Για να μη δυσκολευτεί άλλο παιδί, να αναπτύξει το αίσθημα της εμπιστοσύνης.
Για να μην έχει κανένα άλλο παιδί , μετατραυματικό στρες, διαταραχές της διάθεσης η της ανάπτυξης της προσωπικότητας του. Για να μην υπάρξει άλλο παιδί απομονωμένο από τους συμμαθητές του, αναπτύσσοντας το αίσθημα ,της ντροπής και της κατωτερότητας. Για να μην έχει άλλο παιδί, τάσεις μυστικοπάθειας και η επίδοση του να πέφτει λόγο μαθησιακών διαταραχών. Για να μην έχει συνεχόμενο άγχος, φόβο , και εφιάλτες.
Για όλα τα παιδιά που δεν πρέπει να χάνουν την ελπίδα τους ,τόσο αυθαίρετα και σκληρά!
Γιατί η σεξουαλική κακοποίηση στην όποια με υπέβαλλες , είναι μέρος, όλων των ορισμών παιδικής κακοποίησης!
Κατασπάραξες το σώμα και την ψυχή μου. Κατασπάραξες την αθωότητα και την γαλήνη μου . Για εμένα πλέον είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ να τιμωρηθείς με τέτοιο τρόπο, ώστε ποτέ ξανά, ούτε καν να σκεφτείς, να βλάψεις άλλο παιδί!
Είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ πως είσαι ένοχος, του πιο ειδεχθές εγκλήματος.
Είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ πως είσαι ικανός, για όλα τα κακά ,όταν δεν διστάζεις να κακοποιήσεις ένα παιδί.
Είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΕΤΕΥΤΟ πως πρέπει, όλοι να μιλήσουμε και να σας σταματήσουμε τώρα!
Και αν είσαι τόσο άντρας τελικά, απόδειξε το, όχι ασελγώντας επάνω σε παιδικά κορμιά, αλλά δεχόμενος, την τιμωρία σου, χωρίς υπεκφυγές και γελοία, τεχνάσματα ,ελάφρυνσης και απαλλαγής από τα εγκλήματα σου.
Και ξέρεις κάτι …ΣΚΑΣΕ! Kαι άκουσε όλες τις κραυγές, που εσύ προκάλεσες, με τις πράξεις σου. Μπορείς;
Εγώ δεν θυμάμαι πια , αν υπήρξα παιδί.. Μπορώ όμως να σε εμποδίσω να μη κλέψεις την μνήμη και την παιδικότητα, άλλων παιδιών. Γιατί τα μικρά αγόρια και τα μικρά κορίτσια είναι παιδιά και όχι άψυχα , σεξουαλικά παιχνίδια!
Και αν κατάφερα τελικά να σταθώ στα ποδιά μου και να ζήσω προσπαθώντας να γιατρέψω τον εφιάλτη , αποκτώντας ξανά εμπιστοσύνη στη ζωή και τους ανθρώπους, είναι κάποια άλλα παιδιά, που δεν θα τα καταφέρουν ποτέ.
Γιατί θα αυτοκτονήσουν, γιατί θα μπαινοβγαίνουν στα ψυχιατρεία, γιατί θα ζουν απομονωμένα , γιατί θα καταλήξουν στην πορνεία και στην εκμετάλλευση , γιατί ο εφιάλτης τους θα γίνει η σκιά τους!
ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΡΙΝΕΣΕ ΕΝΟΧΟΣ. ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ!
ΥΣ: Πολλές φορές τα παιδιά φωνάζουν χωρίς να μιλάνε. Πίσω από κάθε σιωπηλό παιδί υπάρχει, ένας ενήλικας ,που έπνιξε την φωνή του! Όχι άλλη σιωπή.
