Τα χάπια μου , την τσάντα μου και ένα ταξί να φύγω
Επιστρέφω από Αθήνα -Θεσσαλονίκη με τρένο . Έξω από τον σταθμό οι γνωστοί άγνωστοι , οδηγοί ταξί , που κάνουν κουμάντο στη συγκεκριμένη πιάτσα με σκηνές απείρου κάλλους ! ( το ίδιο ισχύει και στον σταθμό Λαρίσης ) στην Αθήνα !
Κουρασμένη , ολίγον ταλαιπωρημένη ,περιμένω να αποφασίσουν μεταξύ τους ποιός θα με πάει στον προορισμό μου . Νιώθω το πόδι μου βαρύ σαν μολύβι ( παλιό παράσημο από το βολλεϋ) και ταυτόχρονα αρχή ημικρανίας . Οι οδηγοί με το πάσο τους κάνουν μεταξύ τους τι διαπραγματέυσεις τους και το μοίρασμα του κόσμου, κατά πως τους βολέυει βεβαίως, βεβαίως!
Και ενώ αρχίζω να βράζω σαν χύτρα ταχύτητας ( και η υπομονή έχει τα όρια της ) έρχεται ένας νέος οδηγός ( σε ηλικία ) με Μερσεντές ( έχει σημασία που το αναφέρω ) και σταματάει λίγα μέτρα πιο μακριά από το σημείο που βρίσκομαι. Ανοίγει η πόρτα του οδηγού και βγαίνει από μέσα ο Τζον Τραβόλτα !
Μαλλί , ύφος, γυαλιά αλλά στο πιο κυριλέ . Λευκό ημίπαλτο, στενό μαύρο παντελόνι και μυτερή μπότα κρόκο αν πρόσεξα κάλα! Περπάτημα παγωνιού με αυτοπεποίθηση που χτυπάει κόκκινο και αέρα γόη τουλάχιστο Χολλυγουντ .
-Κυρία μου που πάτε με ρωτάει ; Δεν προλαβαίνω να απαντήσω και πετάγεται ένας συνάδελφος του ( φοράει καρό πουκάμισο , τα μεγάλα καρό, με τα δυο τελευταία κουμπιά να ζορίζονται στην κοιλιά έτοιμα να σκάσουν από το αποθεματικό τουλάχιστο βαρελιού μπύρας , υποθέτω ) τζιν χαμηλοκάβαλο παρακαλώ και που παρακαλάς μη χρειαστεί να σκύψει ! Γιατί ποιος ξέρει τι θα αποκαλυφθεί.
Αθλητικό πατούμενο , άνετο, και αξυρισιά 4 ημερών τουλάχιστο , με μαλλιά ανακατεμένα με μια φυσικότητα που μόνο η έλλειψη τσατσάρας μπορεί να χαρίσει και λέει στον Τραβόλτα γελώντας σύγκορμος!!!
-Παρτηνε! Σου έφεξε εκεί που πάει..
Η φωνή του με την περιφρονιτική ατάκα, ηχεί μέσα στον λαβύρινθο των αυτιών μου σαν κραυγή νεαρών Αθηναίων έτοιμοι για θυσία και νιωθώ τον Μινώταυρο να ξυπνάει μεσα μου και προσπαθώ να συγκρατήσω ενα μουγκρητό που με πνίγει, ενώ ταυτοχρονα, είμαι έτοιμη να βγάλω οχι τον μήτο αλλά την βούρτσα από την τσάντα μου να του ισιώσω την κόμη και μετά να φωνάξω τροχαία , πυροσβεστική , ασθενοφόρο και ότι άλλο χρειαστεί , τον σώζει ο Τραβόλτα γιατί είναι LARGE !!!
-Που πάτε Κυρία μου;
Πετάγεται ξανά ο μπυροκοιλιάς , χαμογελώντας ειρωνικά !
-Άνω πόλη πάει !!! Στα στενά… ( κάνει και μια κίνηση αποδοκιμασίας )
Πλέον επειδή η κούραση και η υπομονή μου κάνουν κακό συνδυασμό και ως γνωστόν είμαστε του σαλονιού αλλά όταν γινόμαστε του λιμανιού καλύτερα μην βρεθείτε μπροστά μας , πετάγομαι , όσο πιο ευγενικά μπορώ , ( επιμένω στο σαλόνι ) μήπως και μπω επιτέλους στο ταξί και φτάσω στο σπιτάκι μου, η έρμη !
Τουλάχιστο, σκέφτομαι παρηγορητικά, προς τον εαυτό μου, ο Τραβόλτα οδηγεί καινούριο αυτοκίνητο , φαίνεται καθαρό και σίγουρα θα ακούει σταθμό με ροκ και όχι βαριά σκυλάδικα η αθλητικά . Δεν πρέπει να τον χάσω ! Σπεύδω λοιπόν να υπερασπιστώ το δικαίωμα μου στην όαση !!!
-Δεν πάω στα στενά ! Δεν θα σας ταλαιπωρήσω . Αλήθεια λέω!
Μπείτε ! Σας εμπιστεύομαι ! Μου σκάει και ένα χαμόγελο Colgate και παρακαλώ παίρνει και σαν ιππότης τις αποσκευές μου .
Δεν καθυστερώ άλλο. Μπαίνω και στρογγυλοκάθομαι ,έτοιμη να κλάψω από την συγκίνηση .
Πραγματικά το αυτοκίνητο πεντακάθαρο , αρωματισμένο , γυαλισμένο όπως τα μαλλιά του νεαρού . Αν είμασταν σε άλλη εποχή θα έλεγα πως οδηγός και αυτοκίνητο γυάλιζαν από μπριγιαντίνη !
-θα μου πείτε Κυρία πως να πάω γιατί δεν ξέρω καλά την περιοχή .( Kεριά και λιβάνια λέω από μέσα μου φυσικά ! Με έπρηξε με το Κυρία)
-Βεβαίως του απαντάω . Και σπέυδω να διευκρινίσω , και όχι από στενά!
Και τι κάνει το άτομο καθώς βάζει μπροστά … Χαμηλώνει το γυαλί τύπου ray ban, και μου ρίχνει μια μάτια μέσα από τον καθρέφτη, χαμογελώντας πλατιά, με την Golgate ,σταθερά χορηγό επικοινωνίας και μου λέει:
-Σας έχω εμπιστοσύνη Κυρία !
Λίγο το πρωινό ξύπνημα , λίγο η ταλαιπωρία στον σταθμό Λαρίσσης , λίγο τα ροχαλητά του μπροστινού μου στο τρένο , έχουν πλέον εξαντλήσει τον οργανισμό μου και μένω να τον κοιτάζω σαν χαϊβάνι . Σαν να είναι μια σουρεάλ οπτασία μέσα στην τρέλα που ζω από το πρωί .
-Μουσικούλα να βάλω; Η οπτασία διαλύεται απο την επίμονη χροιά της φωνής του.
Μου λέει . Σου χαλάω εγώ χατήρι σκέπτομαι . Ας ακούσουμε τις ροκιές, να ισιώσει, λίγο η μέρα μας !
Ναι φυσικά απαντάω και …Βάζει μουσικούλα! Και πετάγομαι από τους αμανέδες κάποιου βαρύ αλλά πολύ βαρύ λαϊκού βάρδου . Και αρχίζουν τα γαβ- γαβ διαπασών περικαλώ και γίνεται το μερσέντες λυόμενο, σκυλάδικο με φώτα λούνα πάρκ, κάπου στο πουθενά, στην εθνική οδό αλλά με ρόδες !
Δεν μιλάω ή μάλλον παύω και να σκέφτομαι . Θολώνει το βλέμμα , θολώνει και το μυαλό μου και σε λίγο νιώθω πως θα πεταχτώ από το αυτοκίνητο και θα αρχίσω να απαγγέλω με στεντόρεια φωνή σχεδόν υστερική ,σαν τον ποιητή Φανφάρα για μαύρα κοράκια , κόκκινα κοράκια , μπλε και κίτρινα ταξί και για το τρελάδικο ούλοι μαζί !
Το τερματίσαμε Αθήνα – Θεσσαλονίκη στον
τερματικό σταθμό στήσαμε χορό και τ’ όνειρο έμεινε απατηλό … γαβ -γαβ και αχ αμάν- αμάν !
Με αυτά και με τούτα έφτασα στον προορισμό μου , με σφυροκόπημα των κροτάφων μου , με μια ελαφριά αναγούλα στο στομάχι και το τραυματισμένο μου πόδι πιο πρόθυμο από ποτέ όχι να περπατήσει αλλά να τρέξει μακριά από το σκύλο- ροκ ταξί !
Ο νεαρός μέχρι τέλους ευγενέστατος . ( Καλή του ώρα) . Κατεβαίνει μου δίνει της αποσκευές μου και χαμογελώντας πάλι με το λαμπερό του χαμόγελο, παίρνει την αμοιβή του και φεύγει . Τρέμε Τραβόλτα σκέφτομαι, σχεδόν γελώντας
Βλέπω το ταξί να απομακρύνεται στο βάθος του δρόμου . Ένα υπόκοφω μπουμπουνητό ακούγεται. Κοιτάζω ψηλά .Σύννεφα μαζεύτηκαν .
Γκρίζα σαν καπνισμένα . Απο την Αθήνα έφυγα με ήλιο και σε λίγο θα ξεσπάσει μπόρα ! Δεν προλαβαίνω να κάνω δυο βήματα και οι πρώτες στάλες με βρίσκουν στο δόξα πατρί ! Σαν το Γιαπωνέζικο βασανιστήριο .
Κουτσαίνοντας και ασθμαίνοντας ( δεν τον έβαλα μέσα στο στενό ) μην προδώσω την εμπιστοσύνη του , φτάνω στην είσοδο του σπιτιού . Και ρίχνει πια καρεκλοπόδαρα .
Κουρασμένη , βρεγμένη αλλά και ανακουφισμένη μπαίνω στο σπίτι και χύνομαι στον καναπέ .
Η βροχή έξω τραγουδάει ρυθμικά σε ντουέτο με βροντές που ολοένα δυναμώνουν. Σηκώνομαι η πονεμένη και βγαίνω στο μπαλκόνι .Μύρισε βροχή !!! Θαρρώ και λίγη άνοιξη, δειλά δειλά …Δόξα τον Θεό!
Και κάπως έτσι εμένα ,καταλήγω ,θα με βρίσκει η έμπνευση . Μια ημέρα γεμάτη εικόνες , συναισθήματα, δράσεις και αντιδράσεις , αντιθέσεις και εκπλήξεις , που έγιναν απόψε λίγο πριν κοιμηθώ για ακόμη μια φορά και έναν καιρό λέξεις και αφηγήθηκαν μια μικρή βιωματική ιστορία. Κάτι σαν παραμύθι για μεγάλους ! Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!
