Τις προάλλες, στο δρόμο, εξελίχθηκε μπροστά μου ένα από τα άπειρα περιστατικά ασυνεννοησίας μεταξύ συνανθρώπων μας. Η αφορμή ήταν ασήμαντη, όπως και στις περισσότερες διενέξεις που συμβαίνουν στην καθημερινότητα.
Το γεγονός αυτό όμως, με έκανε να αναρωτηθώ τι είναι αυτό που φταίει και εμείς οι άνθρωποι δε μπορούμε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας, πολλές φορές ούτε για τα στοιχειώδη. Κι ενώ υπάρχουν πολλοί τρόποι για να έρθουμε σε επαφή και η γλώσσα μας είναι μία από τις πιο πλούσιες του κόσμου, φτάνουμε σε παρερμηνείες και παρεξηγήσεις που ενδεχομένως να οδηγήσουν σε ρήξη τις σχέσεις που έχουμε με τους άλλους.
Τι πάει στραβά λοιπόν και δεν καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον;
Μήπως φταίει ότι είμαστε εγκλωβισμένοι στη δική μας ψυχονοητική σφαίρα και δε δείχνουμε τη διάθεση να ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ το συνομιλητή μας;
Μήπως κρίνουμε και τελικά απορρίπτουμε αυτά που μας λένε ως μη αποδεκτά γιατί δεν ταιριάζουν με τα πρότυπα συμπεριφορών που μας έχουν μάθει;
Μήπως ο μόνος λόγος που βρίσκουμε για να κάνουμε ένα διάλογο είναι απλώς για να εκθέσουμε μονόδρομα τις απόψεις μας αναζητώντας επικροτητές;
Μήπως είμαστε υπέρμετρα εγωιστές και δε μπορούμε να παραδεχθούμε την επιθετική μας συμπεριφορά ακόμα και όταν είναι οφθαλμοφανής;
Αν το δούμε βαθύτερα, μάλλον δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα γιατί ο καθένας μας δίνει τη δική του ερμηνεία στις έννοιες (π.χ. στην έννοια του δικαίου, της ελευθερίας, της ισότητας κ.α.) και αυτό οδηγεί σε παρ-ερμηνείες.
Και ακόμη, με τι πρόθεση συνδιαλεγόμαστε με τους συνανθρώπους μας; Αν η πρόθεσή μας είναι να εκθέσουμε τις απόψεις μας για να εμπλουτίσουμε έναν υγιή διάλογο και δεν έχουμε σκοπό να πληγώσουμε, τότε σε ό,τι και να πούμε δε θα έπρεπε να μας ενοχλεί μια άσχημη αντίδραση, γιατί αυτή βαραίνει αυτόν που αντιδρά.
Ίσως αν κάναμε ένα βήμα πίσω και αντιμετωπίζαμε τα πάντα γύρω μας με ευθυμία, να διευκολύναμε καταρχήν τους εαυτούς μας αλλά και τους γύρω μας, ώστε να έχουμε όλοι μια πιο δημιουργική και ειρηνική καθημερινότητα.
