Επικρατεί η αντίληψη ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον εσωτερισμό ή έχουν πνευματικές αναζητήσεις χρειάζεται να ξεπεράσουν την ύλη.
Θεωρούν ότι η υπέρβαση οτιδήποτε υλικού, και κυρίως του χρήματος, είναι ένα κριτήριο του πόσο πνευματικός είναι ένας άνθρωπος.
Το θεμελιώδες ερώτημα όμως είναι: Ποιος είναι ο προορισμός της ύλης και πώς ο άνθρωπος άπτεται με αυτήν, ώστε να προσδιορίσει τον ρόλο της;
Ο άνθρωπος άπτεται με οτιδήποτε υλικό με τον πλέον συγκλονιστικό τρόπο, μέσω του σώματος, των αισθήσεων, των βιωμάτων, των θέσεων, των αντιθέσεων, των βουλήσεων, των θέλω, των επιτευγμάτων, ή των προσδοκιών που δεν ευδοκίμησαν.
Είναι συγκλονιστικός, ώστε να μπορέσει να τον κινητοποιήσει μέχρι να καταλυθεί η εικόνα που έχει για τον εαυτό του. Να σταματήσει να πιστεύει για εκείνον ή για τους συνανθρώπους του πράγματα που δεν ισχύουν. Να μην βλέπει τα πάντα στην ζωή του υπεροπτικά.
Ο προορισμός της ύλης είναι να βοηθήσει τον άνθρωπο να ξαναβρεί την ισχύ που έχει απολέσει, να ξαναβρεί το αυτεξούσιό του, να αποκτήσει την επίγνωση της μεγαλοσύνης του αλλά και της μικρότητάς του, να κατανοήσει την ατομική πορεία του καθενός, να σταματήσει να είναι στάσιμος στην ζωή του. Επείγει να σταματήσει να αμφισβητεί την σοφή σύμπραξη του σύμπαντος στο καθετί. Επείγει να απαλλαγεί από το στερεότυπο ότι όλα είναι τυχαία και αποκομμένα από όλη την δημιουργία.
Εάν ο άνθρωπος δεν απαλλαγεί από την υπεροψία του, δεν μπορεί να συνεργαστεί ούτε με τον εαυτό του, ούτε με τους άλλους, ούτε και με την σοφία του σύμπαντος, ώστε το πέρασμα του σε αυτήν την ζωή να αφήσει ένα υγιές αποτύπωμα.
Ας αναρωτηθούμε, θα συνεργαζόμασταν με έναν άνθρωπο που νομίζει ότι τα ξέρει όλα;
