Το Φως Να Πέφτει Μπροστά Όχι Πίσω
Και φυσικά μιλάω παραβολικά και μεταφορικά. Οι πυγολαμπίδες αυτά τα συμπαθέστατα κολεόπτερα φωσφορίζουν είτε για να προσελκύσουν το έτερον ήμισυ για ζευγάρωμα ή για να απωθήσουν τους εχθρούς τους. Και χωρίς να το επιδιώκουν ομορφαίνουν τις νύχτες του καλοκαιριού της υπαίθρου, φωτίζοντας μέσα στα δάση με μια βροχή από μικρές σπίθες!Όμως, όταν ένας άνθρωπος, επιμένει να φωτίζει προς τα πίσω , δηλαδή παραμένει προσκολλημένος στο παρελθόν του, ανίκανος να κάνει βήματα μπροστά, χάνει όχι μόνο το μέλλον του, αλλά κυρίως το παρόν του.
Καθημερινά εγκλωβιζόμαστε σε σκέψεις , συνήθειες και δημιουργούμε συνθήκες, που ουσιαστικά δεν μας αντιπροσωπεύουν και δε τις επιθυμούμε πραγματικά, από φόβο και κοινωνικό καθωσπρεπισμό. Άλλοι μας εκπαιδεύουν , άλλοι μας ορίζουν και μέχρι να ενεργοποιηθούν οι φυσικές μας άμυνες χάνουμε πολύτιμο χρόνο, προσπαθώντας να αποδείξουμε πως μπορούμε να είμαστε κάτι που δεν είμαστε!
Σίγουρα ζώντας, μεγαλώνοντας, οι εμπειρίες μας εμπλουτίζονται. Αρχικές μας πεποιθήσεις άλλες φορές αναπροσαρμόζονται ή ακόμα αλλάζουν ριζικά. Πόσοι όμως από εμάς μπορούμε να σταματήσουμε να παρελθοντολογούμε, νιώθοντας μια ψευδή ασφάλεια για πράγματα που πέρασαν Για πράγματα που μπορέσαμε, λειτουργήσαμε ή ακόμα διακριθήκαμε Αυτή η προσφυγή δεν είναι αναγκαστικά κακή, ειδικά όταν χρειαζόμαστε δύναμη για να καταφέρουμε κάτι καινούριο. Πολλές φορές παίρνουμε κουράγιο από πράγματα που έχουμε καταφέρει κατά το παρελθόν!
Όμως χρειάζεται, κυρίως να φωτίζουμε το παρόν μας, με νέες ιδέες, στόχους και νέα όνειρα. Χρειάζεται να παραμένουμε ενεργοί και δραστήριοι χωρίς να επαναπαυόμαστε στην οποιαδήποτε μεγάλη ή μικρή μας επιτυχία. Κι αυτό δεν έχει κανένα όριο ηλικίας. Το κάθε μας βήμα ας γίνεται μπροστά κι εκεί πρέπει να πέφτει και το φως!
Και το φως πέφτει μπροστά όταν φωτίζουμε από το κεφάλι, δηλαδή την σκέψη και όχι από την κοιλιά, δηλαδή την χωνεμένη κατάσταση ,που εδώ που τα λέμε μπορεί και να μας βαρυστομαχιάζει! Υπάρχει μια διαρκής κίνηση παντού γύρω μας, και ο χρόνος λειτουργεί υπέρ αυτού που κινείται συνέχεια.
Δεν παραμένει σε μια καθημερινή ρουτίνα αλλά συνεχώς διαφοροποιεί τις συνήθειες του, επαναπροσδιορίζει απαλλαγμένος από εγωισμούς και μικροσυμφέροντα, γίνεται περισσότερο δότης παραλήπτης και χρησιμοποιεί το παρελθόν, όχι για να κρυφτεί, αλλά για να φωτίσει καλύτερα το παρόν του.
Μπορεί ο καθένας να βρει την σπίθα του και να φωτίσει με δύναμη και μοναδικότητα ότι επιλέγει να κάνει, αρκεί να το πιστεύει και να το δομεί καθημερινά με την αλήθεια του! Πόσο εύκολο είναι αυτό Καθόλου εύκολο! Αυτό όμως δεν καθιστά την προσπάθεια ανέφικτη!
Καθημερινά συναναστρέφομαι με πολύ κόσμο. Μου αρέσει πολύ να γνωρίζω νέα πρόσωπα. Να ακούω την ιστορία τους, τις σκέψεις τους…Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι όλοι θέλουν να ακουστούν. Υπάρχουν πια λίγοι ακροατές ανάμεσά μας. Οι περισσότεροι έχουμε τον χρόνο να πούμε τα δικά μας, αλλά ελάχιστο έως καθόλου όταν πρόκειται να ακούσουμε τον άλλον.
Κυρίως ακούω για πράγματα του παρελθόντος και λίγα για το παρόν τους. Υπάρχει μια απογοήτευση από τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν, από τα πολλά καθημερινά προβλήματα και από όλη αυτή την κοινωνική ανασφάλειά και κυρίως την κρίση αξιών που ζούμε τα τελευταία χρόνια, και είναι λογικό να καταφεύγουμε σε περασμένα καλύτερα δεδομένα, που κάποτε υπήρξαμε τυχεροί και τα βιώσαμε.
Η ζωή μας όμως συνεχίστηκε, έφυγε από το παρελθόν και μπήκε στο παρόν. Τι κάνουμε τώρα Τι φωτίζουμε Πως φωτίζουμε Πως προχωράμε Φροντίζοντας! Τον εαυτό μας, τους ανθρώπους που αγαπάμε, τους άλλους ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε αλλά έχουν την ανάγκη μας, φροντίζουμε να διαψεύσουμε το δυσοίωνο, φροντίζουμε κόντρα στον αρνητισμό να βρούμε το θετικό ,να το υλοποιήσουμε και να το αναπτύξουμε!
Ας γεμίσουν οι πόλεις από πυγολαμπίδες, που το φως τους θα πέφτει μπροστά , με μικρές σπίθες που όμως όλες μαζί θα κάνουν μια τόσο φωτεινή βροχή που θα φωτίσει κάθε σκοτεινή γωνιά. Και αυτό θα επιτευχθεί μέσα από την συνεργασία και την αλληλεγγύη. Το σύνδρομο ας αλλάξει κι ας γίνει προτέρημα και η αρχή μιας αλλαγής που δε θα σβήσει με την πρώτη δυσκολία.
